Corien Dijkstra is bezig aan de laatste fase van haar opleiding tot Mantelzorgmakelaar bij PostMDopleidingen. In 2019 viel voor haar het kwartje. Ze dacht: ‘Dit ga ik doen. Met deze opleiding kan ik voor anderen die éne zijn waar mantelzorgers met hun vragen terecht kunnen. Dit is het waar ik toen zelf zo’n behoefte aan had!

Als mantelzorger van een meervoudig gehandicapte zoon weet Corien als geen ander hoe het is om je verloren te voelen op je zoektocht naar de juiste zorg voor je familielid of naaste. Het ontbreekt aan regie, aan iemand die het overzicht heeft van waar je allemaal mee te maken hebt.

Haar zoon Max is autistisch en verstandelijke en visueel gehandicapt. In de periode van onderzoeken en diagnoses kreeg ze met veel verschillende instanties te maken. Dat riep de vraag op: is er niet één iemand die weet hoe het zit? De zoektocht naar goede zorg en behandeling voor Max heeft jaren geduurd. Wat zij ervaarde in de zorg voor haar kind was niet vergelijkbaar met de ervaringen van andere moeders.

Tegelijk met het besluit Max in een instelling te laten wonen werden haar beide schoonouders kort na elkaar ongeneeslijk ziek. Die combinatie van zorg maakte dat ze haar eigen leven helemaal kwijt raakte en alleen nog maar aan het overleven was.

Vanaf het moment dat Corien dacht weer aan het werk te kunnen kreeg Max Guillain Barré, een auto-immuunziekte waarbij de zenuwen die de spieren aansturen worden aangetast. Max raakte verlamd en Corien nam zijn revalidatie op zich.

Uiteindelijk kon ze in 2013 als managementassistent aan de slag. Corien had haar carrière opgegeven om voor haar zoon te kunnen zorgen. Met de studie die ze nu volgt neemt zij de regie over haar beroepsleven terug.

Corien noemt de opleiding tot Mantelzorgmakelaar pittig en gedegen op het gebied van wet- en regelgeving. De abstracte kennis geeft haar veel bagage die ze nodig acht om het beroep te kunnen uitoefenen. Als Mantelzorgmakelaar wil ze helpen voorkomen dat mantelzorgers, veelal vrouwen, in eenzelfde positie als die van haarzelf terechtkomen.

Het uitgangspunt van eigen regie en zelfredzaamheid van cliënt en mantelzorger in de opleiding houdt haar bezig. Corien ervaart een discrepantie tussen dit uitgangspunt en de positie van vele mantelzorgers. Er bestaat een vraagverlegenheid bij mantelzorgers. Door een beroep op hun netwerk te doen komen mantelzorgers in een afhankelijkheidspositie terecht. Zij komen ‘in het krijt’ te staan. Bovendien zien mantelzorgers zichzelf als naasten die als vanzelfsprekend voor hun geliefde zorgen, niet als hulpvragers. Ook blijkt dat mantelzorgers hun collega’s (en leidinggevende) niet tot last willen zijn. Het risico van deze vraagverlegenheid is dat mantelzorgers overbelast raken. Daarom zegt Corien: ‘Ik wil een stut zijn voor mantelzorgers zodat ze de regie kunnen houden of terugpakken!’